We krijgen er steeds meer mee te maken, reclame, reclame en nog eens reclame.
Eerst probeer je het te vermijden door op de televisie te zappen naar andere kanalen, weg te klikken op websites, radiozenders te zoeken zonder reclame, etc… We gaan zelfs zo ver om betaalde abonnementen te nemen om reclame te vermijden.
Er is een manier om te ontkomen aan de irritatie van deze overvloed aan reclame en dat is niet alleen door acceptatie maar ook door anders te gaan kijken naar reclame. Het gaat hierbij niet meer om de producten maar om de acteurs die erin spelen. Soms zijn ze irritant, vervelend, interessant, komisch of soms voel je zelfs wel iets voor een acteur of actrice.
Je gaat meer en meer uitkijken naar de reclame waarin hij of zij verschijnt waar je iets voor voelt. Je vindt hem of haar leuk vanwege bepaalde trekjes of bepaalde manier van kijken en na een aantal keer voel je jezelf verwant met een product of zelfs een winkel. Wanneer je het product ergens ziet of de betreffende winkel inloopt gaan je gedachten terug naar deze persoon. Je zou het zelfs een beetje verliefd kunnen noemen.
Maar dan gebeurt het!
Ineens laat jouw personage gevoelens voor iemand anders zien of zegt zelfs in de reclame iets voor iemand te willen voelen maar niet voor jou. Onverwacht voel je je bedrogen. Ja, je hebt zelfs een blauwtje gelopen met een fictief iemand.
Je wilt de reclame dan ook niet meer zien. En ineens begin je weer te zappen. Je gaat je zelfs aan het product of de winkel ergeren als je het per ongeluk ziet. Je voelt je bedrogen.
Natuurlijk is dit verhaal een beetje gedramatiseerd maar wel met een kern van waarheid. Misschien een goede tip voor reclamemakers om rekening mee te houden want jaloezie blijft een vreemd verschijnsel.