Je bent vroeg begonnen met werken als bijvoorbeeld 16 jarige en inmiddels in de 60-plus aangekomen. Na ruim 40 jaar werken word je ongewild werkloos. Dan rest je nog 1 ding, namelijk een uitkering aanvragen want je hebt je pensioenleeftijd nog lang niet bereikt.
Na de hele aanvraag doorlopen te hebben en in aanmerking bent gekomen voor een uitkering heb je nog een plicht en dat is: je beschikbaar te stellen voor de arbeidsmarkt. Op zich niet onredelijk.
Je gaat flink aan de slag met solliciteren en dan loop je toch gauw tegen leeftijdsdiscriminatie aan. De arbeidsmarkt wil je gewoonweg niet meer. Al je ervaringen en vakmanschap tellen ineens niet meer mee. Door de regelgeving word je gedwongen om iets anders te gaan doen.
Een van de regeltjes is dat je verplicht bent om 4x per maand te solliciteren op van alles en nog wat ook al weet je na vele sollicitaties dat het geen enkele zin heeft. En, je wordt er ook nog steeds meer depressiever van.
In mijn geval vraag ik me dan af: “Ik ben ruim 40 jaar zelfstandig ondernemer geweest en heb alleen al ruim 1,5 miljoen euro aan inkomstenbelasting en omzetbelasting betaald. Ik moet nog 7 jaar en dat kost bruto ongeveer 94 duizend euro. Dat kan toch wel af van de 1,5 miljoen? Dan heb ik nog ruim 1,4 miljoen euro aan deze maatschappij bijgedragen. Is dat nog niet genoeg?”
Waarom dan die gedwongen en zinloze sollicitatieplicht voor 60-plussers om 4x per maand te solliciteren waarbij je ook werkgevers, uitzendbureau’s, etc.. onnodig belast?
Dit niet om 7 jaar thuis te zitten maar om zelf op je eigen manier werk te vinden waar je dan de resterende jaren gewenst bent en met plezier kan werken.
Ik zou zeggen, schaf deze dwangmatige en vooral zinloze sollicitatieplicht voor 60-plussers af.