Midden jaren ’70 had ik al een beeld van hoe ik graag zou willen werken. Dit beeld hield in: vrije keuze van werk en genoeg variatie om zoveel mogelijk te leren. De oplossing was het aannemen van allerlei klussen als zelfstandige, aangevuld met werk via uitzendbureaus. Dit was een prachtige tijd.
Mijn visie was dat we in de toekomst projectmatig gaan studeren en werken. Je hebt ergens een enorme passie voor en je volgt de opleidingen die daarmee te maken hebben. Je wordt zo een specialist en je zoekt opdrachten waar je je passie helemaal in kwijt kunt. De opdrachtgever krijgt hierdoor de beste kandidaat.
Intussen is de groep mensen die vrije keuze van werk en tijd willen enorm toegenomen en saai en routinematig werk wordt steeds meer overgenomen door robotisering.
De vraag is: “Hoe kunnen we wetgeving en belastingregeltjes zo veranderen dat we in de toekomst alleen nog bestaan uit opdrachtgevers en opdrachtnemers?”
Regeringen zouden moeten inzien dat we een toekomst willen waarbij ieder individu keuze van vrijheid heeft in het aannemen en uitvoeren van opdrachten. Regeringen zouden een visie moeten hebben voor de lange termijn in plaats termijnen van 4 jaar. Niet alleen kort termijn denken maar toekomstgericht denken.
Belastingregeltjes zouden radicaal moeten worden veranderd en vereenvoudigd. In plaats van controlesystemen en beperkende regeltjes zou de belastingdienst meer als een intermediair moeten gaan functioneren.
En het kan! Maar wie trekt die kar?